Το επάγγελμα του βαρελά ήταν διαδεδομένο στο παρελθόν και ο Παναθηναϊκός είχε τον δικό του τεχνίτη
Στην προπολεμική Αθήνα οι βαρελάδες ήταν ένα επάγγελμα που ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο. Ο βαρελάς ήταν ένας τεχνίτης ειδικός στην κατασκευή βαρελόσχημων και σκαφοειδών σκευών. Αυτά τα κατασκεύαζαν από ξύλο καστανιάς ή δρυός.
Το ξύλο περνούσε από ειδική επεξεργασία και μετά το έκοβαν σε λεπτές σανίδες. Ύστερα το έβρεχαν για να πάρει εύκολα την κατάλληλη κλίση. Κατόπιν περνούσαν τα στεφάνια, τα χτυπούσαν με το ματσακόνι για να τα σφίξουν καλά και μετά τοποθετούσαν τους δυο επίπεδους πυθμένες.
Ένας από αυτούς ήταν ο άλλοτε δρομέας μεγάλων αποστάσεων του Παναθηναϊκού, Παναγιώτης Τσαντίλης. Σε μικρή ηλικία ξεκίνησε ως κουβαλητής βαρελιών και θητεύοντας δίπλα στους κατάλληλους μάστορες έγινε και ο ίδιος βαρελάς.
Παρά τη δύσκολη εργασία του, ο Τσαντίλης ήταν καλός αθλητής για τα δεδομένα της εποχής και έτρεχε σε μεγάλες αποστάσεις με το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς.
Κορυφαία του αθλητική στιγμή θεωρείται το ασημένιο μετάλλιο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1938 στα 3.000 μ. (9:54.4) και τερμάτισε πίσω από τον επίσης σπουδαίο «πράσινο» αθλητή Κ. Αρβανίτη.
