Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος παρουσιάζει τις ζωές όλων των ανθρώπων που υπηρέτησαν το «τριφύλλι» από διαφορετικά σημεία εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων
Ο Κωνσταντινουπολίτης ποδοσφαιριστής, αθλητής στίβου που ήταν ο μακροβιότερος γενικός γραμματέας του Παναθηναϊκού και ήταν ενεργό μέλος της εθνικής Αντίστασης στην περίοδο της κατοχής που καταδικάστηκε σε θάνατο και κατάφερε να αποδράσει!
Ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους που πέρασαν από τον Σύλλογο ήταν ο Μιχάλης Παπάζογλου που ήρθε στην Ελλάδα το 1911 από την Κωνσταντινούπολη και έμεινε μία για πάντα.
Ήταν ακοντιστής και δισκοβόλος στην ομάδα Κατικιόι της Χαλκηδόνας η οποία είχε για σήμα το «τριφύλλι»
Από κει και πέρα ήταν αρκετά καλός ποδοσφαιριστής και για αυτό τον λόγο τον ήθελε ο Γιώργος Καλαφάτης καθώς έπαιζε στη θέση του μεσοεπιθετικού.
Μάλιστα φέρεται να είναι ένας από αυτούς που πρότειναν να καθιερωθεί το «τριφύλλι» ως έμβλημα το 1918 ενώ το 1919 τερμάτισε την ποδοσφαιρική του καριέρα έχοντας πανηγυρίσει τέσσερις τίτλους 1911, 1912, 1915, 1918).
Λίγο αργότερα και συγκεκριμένα το 1921 εντάχθηκε στη διοίκηση του Παναθηναϊκού ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, Αντιπρόεδρος, Ταμίας, Γενικός Αρχηγός ή Γενικός Γραμματέας μέχρι και το τέλος τη ζωής του τον Φεβρουάριο του 1960.
Αξιοσημείωτο είναι ότι είναι ο μακροβιότερος γενικός γραμματέας στην ιστορία του Παναθηναϊκού
Από κει και πέρα ο Παπάζογλου είχε τεράστια δράση στην περίοδο της κατοχής και υπήρξε δραστήριο μέλος της εθνικής αντίστασης και ήταν ένα από τα βασικά στελέχη της οργάνωσης του σαμποτέρ Γεώργιου Ιβανόφ.
Καταδικάστηκε σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο στις 2 Δεκεμβρίου του 1942 και πέρασε μαρτυρικές μέρες στις φυλακές Αβέρωφ. Κατάφερε να αποδράσει τον Σεπτέμβριο του 1944 και παρέμεινε κρυμμένος μέχρι το τέλος της κατοχής. Επιπλέον αξιοοσημείωτη ήταν η στάση του καθώς , παρότι δεν ήταν κομμουνιστής υπεραπίστηκε τον Καλογερόπουλο σε δικαστήριο για να σωθεί .
Από κει και πέρα επική ήταν η ομιλία του στη Γ.Σ. του Συλλόγου το 1948 που τόνισε «O Παναθηναϊκός αγαπητοί συνάδελφοι είναι μια μεγάλη οικογένεια, πατριαρχική, της οποίας τα μέλη διέπονται υπό μίας ειδικής νοοτροπίας. Συνδέονται, αλληλοεκτιμώνται, κινούνται και δρουν υπό μιαν λίαν ιδιότροπον σκέψιν. Ημείς οι οποίοι εζήσαμεν και ηνδρώθημεν επί μίαν τεσσαρακονταετίαν μέσα εις αυτήν την περίεργον ατμόσφαιραν, αισθανόμεθα μιάν ενδόμυχον μεταξύ μας αγάπην, εκτίμησιν, υποχρέωσιν. Όλοι έχομεν την γνώμην και την ακράδαντον πεποίθησιν ότι ο Παναθηναϊκός είναι μία πραγματικά μεγάλη ιδέα, που αποτελεί ένα μέρος του βίου μας, που θα ζη πάντα. Τα μέλη, οι αθληταί, τα συμβούλια παρέρχονται και αντιπαρέρχονται. Ο Παναθηναϊκός, όμως, θα παραμένη επί γενεάς γενεών εις την Αιωνιότητα».
